Annelik en tarifi zor olgulardan biridir.

Bir sıfatın ve bir tamlamanın çok ötesinde olan, bir duygu değil .

Sadece;  bir çok duygu durumu hatta duyguların iç içe geçtiği bir duygu yumağıdır.

Rahman ve Rahim olan Allah’ın ‘’Rahim’’ esmasının kadın bedenindeki tecellisidir. O ‘’Rahim’’ ismi ki; Rahmet, merhamet, şevkat eden.

    En iyi şekilde koruyup, kollayan, bağışlayan; Rahmet ve Merhamet sahibi, bağışlama sahibi anlamlarını içerirken…

Kadın rahminde gelişen  ‘’Can’’ı anbean hissederken, Yaradan’ın yaratma sanatını da her bir hücresinde duyar.

Ve dokuz ay boyunca karnında taşıdığı, kendinden daha çok değer verdiği hatta kendi canının bile önüne koyduğu bu  ‘’Can’’ parçasının doğumuyla da bambaşka bir kimliğe bürünür.

   Allah tarafından kadına bahşedilen Rahmet ve sonrasında yine O’nun hikmeti neticesinde kadının gönlünde oluşan merhametle beraber aşırı koruma, kollama şeklinde ortaya çıkan tarifsiz bir duygu deryasıdır annelik.           

Doğum  kadının Yaradan’la en çok bütünleştiği nadir anlardan biridir.

Katlanılmaz, dayanılmaz; ağrı eşiği denilen sınırı geçtiğinizde ve dilinizde binbir dualarla dünyaya bir ‘’Can’’ın gelişine, bir mucizeye tanıklık ettiğinizde ve hatta o mucizenin bir parçası olduğunuzda  o güne kadar varolan sizle, o günden sonra varolacak olan sizin arasına bir set, bir perde çekilir.

Sanki ve bir miladı yaşarsınız adeta.

Çünkü doğum yapan, canından kopan  ‘’Can’’ı kucağına alan, gözyaşları içinde bağrına basan her kadın artık Allah’ın bir emanetine sahip olduğunun farkına varır ve işte bu andan itibaren de bambaşka bir insan oluverir.

Dünler sanki yoktur, bir tek bu an vardır. Alınan nefeslere, evladın nefesinin eklenmesiyle hayat daha da anlamlaşır.

Bir madde aleminden, binbir mana alemine akmak gibidir doğum. Çetin, güç, nefesini kesiveren ve tekrardan yenilenmiş bir nefesle yeni bir hayata minicik bir kalbin atışlarıyla, artık bambaşka gözlerle bakmak gibidir.

Gece bir bebek ağlamasıyla tatlı uykunuz bölündüğünde, o ağlama sesine dahi şükredebilmektir.                                                                                   Evlada sarılmanın, onun o cennet kokusunu içine çekmenin, onun gülüşünü kendi yüzünde hissetmenin, bitmeyen bir aşkla demlenen bir ömürde gönülde söylenen ve kainata dalga dalga yayılan bir sevda türküsüdür.

Annelik…

Günleri gecelere, geceleri günlere eklerken  ‘’uyusunda büyüsün’’ ninnileri söylerken, kimi zaman gözyaşlarını katık etmektir yüreğindeki dualara, ve dahi katlanmaktır hastalık gibi, fakirlik gibi, yoksulluk gibi geçmez denilen zor zamanlara.

  Binbir çilelerle, emeklerle büyütülen bir  ‘’Can’’ı her daim Allah’a emanet etmektir;  koşulsuz, şartsız, kayıtsız bir rıza makamına erebilmektir.

Annelik..

 Sahip olunan her bir çocukla bir yüreği eşit parçalara bölmektir; her bir can için kendi canını ortaya koyabilmektir ve yıllar geçerken saça düşen her bir akı, yüzde beliren her bir çizgiyi bir anı olarak sevebilmektir.

Annelik..

Kısacası annelik  öyle bir sırdır ki;  dimağa kazınan ve binlerce cümleyle dahi anlatılamayandır…